Klasyczna

Biedronsie

Styl klasycystyczny w muzyce ujawnił się w drugiej połowie XVIII wieku i trwał do lat 20 i 30. XIX wieku. Po barokowym bogactwie formalnym i upodobaniu do kontrastów zwrócono się ponownie w stronę wzorów klasycznych, to znaczy w kierunku przejrzystości, symetrii i równowagi w stosowaniu środków artystycznych. Jak sądzono, była to muzyka nawiązująca do starożytnej, aczkolwiek ze względu na brak notacji o sposobie wykonania antycznej muzyki można było jedynie snuć domysły studiując rodzaj oraz budowę instrumentów uwiecznionych na płaskorzeźbach egipskich świątyń i grobowców faraonów.

Muzykę okresu klasycyzmu w Europie nazywamy zwyczajnie muzyką klasyczną. Kompozytorzy odeszli od skomplikowanych technik polifonicznych, preferując znacznie bardziej klarowną pod względem strukturalnym muzykę homofoniczną. Najczęściej używane przez nich formy to rondo, wariacje i sonata, z tego względu nazwane później formami klasycznymi. Wielkim centrum muzyki klasycznej stał się Wiedeń, dzięki tworzącym tam trzem wybitnym kompozytorom: Haydnowi (1732-1809), Mozartowi (1756-1791) oraz Beethovenowi (1770-1827). Stworzyli oni wiele wspaniałych, nowatorskich na owe czasy kompozycji. Ich utwory są chętnie grywane i powszechnie słuchane do dziś. W Polsce na okres klasycyzmu przypadają początki muzyki symfonicznej (A. Milwid, W. Dankowski), opery (M. Kamieński, J. Stefani) i muzyki fortepianowej (M. K. Ogiński, M. Szymanowska).